Οι παθήσεις του μαστού και η αντιμετώπισή τους αποτελούν ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι της Γενικής Χειρουργικής. Τόσο ιδιαίτερο που τείνει να αποσπασθεί πλήρως από την Γενική Χειρουργική και να αποτελέσει αν όχι μια καινούργια ειδικότητα, τουλάχιστον μια απόλυτη εξειδίκευση αυτής.
Τα παραπάνω δικαιολογούνται από το γεγονός ότι τις δύο περίπου τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει συγκλονιστικές αλλαγές στην αντιμετώπιση των παθήσεων του μαστού και κύρια του καρκίνου του μαστού. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι επιγραμματικά οι ακόλουθες:
- Εντυπωσιακή βελτίωση των απεικονιστικών μεθόδων σε τέτοιο βαθμό που η συμβολή τους τόσο στη διάγνωση της κακοήθειας όσο και στην παρακολούθηση της ασθενούς μετεγχειρητικά είναι καθοριστική.
- Η καταγραφή στην συνείδηση των χειρουργών της σημασίας του ‘triple assessment’. Δηλαδή μια γυναίκα με ένα ογκίδιο στο μαστό πρέπει να διερευνηθεί και με τους τρεις δυνατούς τρόπους – κλινική εξέταση, απεικονιστική μέθοδο, βιοψία δια βελόνης – προτού παρθεί η απόφαση για χειρουργική επέμβαση. Με απλά λόγια δεν υφίσταται πια η λογική πάμε στο χειρουργείο και βλέποντας και κάνοντας.
- Η διάγνωση και το πλάνο αντιμετώπισης πρέπει να είναι γνωστά και να έχουν συν αποφασισθεί με την ασθενή πριν από το χειρουργείο
- Αναπόσπαστο πλέον κομμάτι στη χειρουργική του μαστού αποτελεί η πλαστική αποκατάσταση είτε με τη μορφή της Ογκοπλαστικής Χειρουργικής είτε με τις κλασικές μεθόδους της Πλαστικής Χειρουργικής.
Προσωπικά έχοντας στο νου μου τα παραπάνω και γνωρίζοντας ότι η καθιερωμένη γνώση της ειδικότητας στη Γενική Χειρουργική δεν επαρκεί θεώρησα χρέος μου να παρακολουθήσω και τον κύκλο της εκπαίδευσης της Χειρουργικής των Παθήσεων του Μαστού στο Royal College of Surgeons London (βλ. Βιογραφικό).
